{2} Six feet under the walls

S:

Okej, więc jestem z dwójką. 

Wiem, że nie chce wam się komentować, ale nie wiem nawet czy ktoś to czyta, więc postanowiłam założyć ankietę, która będzie tu do końca lutego. Najprawdopodobniej gdzieś na dole. Więc jeśli odwiedzacie - kliknijcie, żebym mogła się mniej więcej rozeznać jak tam z czytelnikami :)

Jak zawsze jest słodko, ale znowu powstrzymam się od zdradzania szczegółów. Przepraszam za ewentualne niejasności, starałam się tłumaczyć najlepiej jak mogłam. Voila!

.2.

- Co? – Zayn usiadł gwałtownie i otworzył szeroko oczy – Iść? Niall, nie, nie idź! – Nie dbał o to jak desperacko właśnie brzmiał. Obchodziło go teraz tylko to, by Niall został.

- Ja po prostu… Myślę, że powinienem iść – powiedział Niall, ale nie ruszył się z miejsca. Ton Zayna praktycznie przygwoździł go do siedzenia. Nie chciał, by chłopak brzmiał jeszcze gorzej.

- Nie, daj spokój. – Zayn szybko wciągnął na siebie jeansy, trochę dumny z siebie za to jak gładko zdecydował się na pociągnięcie całego tego manewru, tej intrygi. – Nie musimy nic robić, jest w porządku. Po prostu pizza i film, może telefon do Larrego Stylinsona, by podręczyć ich za to, że są tak ciotowaci*, co? Tylko… tylko mnie nie zostawiaj.

Niall pozwolił swoim tęczówkom zabłąkać się w stronę tych czekoladowych i zastanawiał się jak złym był dla Zayna przyjacielem. Martwił go i denerwował, chociaż było to ostatnie czego chciał. Na dodatek wyglądało na to, że miał stać się jeszcze gorszy, bo nawet jeśli wiedział, że to złe, nie potrafił odmówić Zaynowi, patrzącemu na niego w taki sposób.

Musiał zostać.

- Dla twojej wiadomości, robię to dla na pizzy – Niall droczył się i uśmiechał podczas, gdy nie pragnął niczego innego, jak tylko tylko pochylić się i go pocałować. Ale już tego nie zrobi. Nie odkąd to coś znaczy.

- Jasne. Mój piekielnie dobry wygląd i rozbrajający uśmiech nie mają z tym nic wspólnego. Wmawiaj sobie, Horan. – Uśmiech wślizgnął się na usta Zayna, a ulga rozerwała go od środka. Mógł po cichu poradzić sobie z czymkolwiek, co chciały zrobić z nim emocje… Póki miał Nialla, wszystko było dobrze.

Niall wziął kawałek pizzy i wywrócił oczami. – Ciągle ci powtarzam: tylko dlatego, że stojąc przed lustrem, wmawiasz sobie każdego ranka jak cudownie wyglądasz nie sprawia, że staje się to prawdą.

Zrobił pauzę zanim ugryzł pizzę i od razu poczuł, że jego organizm wcale się na to nie zgadza.

Pierwszy raz w życiu, Niall Horan nie był głodny. A powód siedział zaraz obok niego.

- Jestem bez skazy, Niall – Zayn pysznił się. Przebiegł dłonią przez włosy i sięgnął po kawałek dla siebie. Wziął spory gryz, delektując się przez chwilę smakiem, zanim zdał sobie sprawę z tego, że Niall nie jadł. Powoli połknął zawartość ust i obrócił się, by znów spojrzeć z troską na Nialla – Wow, jesteś chory…

- Taa... – Niall skrzywił się i odłożył kawałek z powrotem – Ale mam nadzieję, że przejdzie naprawdę szybko.

Ale wiedział, że to niemożliwe.

Kochał Zayna i miał przejebane na wieki.

~~~~~

Niall nie czuł się jak on. Właściwie, nie czuł nic oprócz tego dziwnego uczucia w brzuchu. Stał w korytarzu, jak robił to każdego poranka z Liamem i Louisem, którzy rozmawiali o czymś, czego Niall naprawdę nie słuchał. Gapił się na drugą stronę hallu. Jego oczy zawieszone właściwie na niczym, świat zacierający się po kątach.

Czuł się tak dziwnie.

Kocham Zayna Malika - wyszeptał delikatnie, w końcu pozwalając samemu sobie się do tego przyznać.

Nie chciał. Nie chciał, ale to było nieuniknione. Musiał to przyznać, inaczej skończyłby raniąc samego siebie. Więc dopuścił do świadomości to, że kochał Zayna, ale odmówił pozwolenia na to, by cokolwiek to zmieniło.

Zayn się nie zakochiwał. Nie mógł zniszczyć ich przyjaźni przez coś tak głupiego.

Wzbraniał się.

- Co mówiłeś, Niall? – zapytał Louis. Jego głos sprowadził blondyna z powrotem na Ziemię. Spojrzał na przyjaciół, by ujrzeć, że oboje wpatrują się w niego wyczekująco, czekając, aż powie im co wymamrotał pod nosem.

- Oh nic takiego. – Niall pochylił się w kierunku ściany, starając się zachowywać zwyczajnie. Louis i Liam wymienili spojrzenia, zanim powrócili do swojego przyjaciela.

- Więc, Niall.... – Liam zaczął, oczywiście nieco zdenerwowany. Niall uniósł brew, widząc, że jego przyjacielowi zdawało się sprawiać kłopot znalezienie jakichkolwiek słów. Na szczęście dla niego, Louis zawsze miał coś do powiedzenia.

- Umierasz?

Niall wytrzeszczył oczy.

Kiedy ani Liam ani Louis nie powiedzieli nic po tym oświadczeniu i zapadła dosyć długa cisza, westchnął i wywrócił oczami. Zastanawiał się jak z całego świata, on właśnie utknął z tymi dwoma idiotami jako swoimi najlepszymi przyjaciółmi.

- Nie, nie umieram idioci. Dlaczego z wszystkich rzeczy, pomyśleliście akurat o tym, że umieram? – zapytał Niall.

- Stary – Liam zaczął delikatnie, starając się nie zdenerwować Nialla – od jakiegoś czasu jesteś jakby zdala od tego wszystkiego. Wpatrujesz się właściwie w pustkę, zachowujesz dziwnie, nie jesz. O czym innym mamy myśleć?

- Taa, to znaczy... Zchowujesz się jakbyś albo umierał, albo ktoś kogo znałeś umarł. A my jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Jesteśmy tu dla ciebie – dodał Louis uśmiechając się łagodnie w stronę Nialla.

- Cóż, nie martwcie się. – Niall wzruszył ramionami. – Nie umieram, jest w porządku.

Liam potrząsnął głową.

- Żartujesz, prawda? Wiemy, że nie jest w porządku.

Niall nie wiedział co robić. Ostatnie czego potrzebował to przyjaciele, pogarszający całą sytuację.

- Czy to ma coś wspólnego z Zaynem? – zapytał Louis.

Niall poczuł jakby miał zawał, przez to jedno, proste pytanie. Chciał chwycić swoją klatkę piersiową i powiedzieć swojemu sercu, żeby się uspokoiło, dzięki czemu mógłby wymyślić co powiedzieć, ale nie mógł zrobić tego stojąc przed Louisem i Liamem. Gdyby powiedział prawdę, jeden z nich skończyłby mówiąc przypadkiem Danielle lub Harry'emu. To tylko kwestia czasu.

A Niall nie zamierzał podjąć tego ryzyka.

-  Dlaczego miałoby to mieć coś wspólnego z Zaynem? – Zapytał Niall, może zbyt defensywnie.

- Tak tylko mówię, Ni. Wasza dwójka zwykła być jak bliźniaki syjamskie, a teraz… Nie wiem, zdystansowani? – Louis nie wiedział jak wytłumaczyć tą sytuację ale zamierzał postarać się sprawdzić, czy miał rację i coś dzieje się pomiędzy Niallem i Zaynem. – Wiem, że jesteście przyjaciółmi świadczącymi sobie usługi, ale jesteś pewien, że naprawdę nic więcej się nie dzieje?

- Jestem pewien, Lou – warknął Niall szokując brązowowłosego chłopaka. – Jestem pewien, że między Zaynem i mną jestest kurwa w porządku i zostanie w porządku, okay? A teraz, jeśli nie macie więcej głupich, pierdolonych pytań, które moglibyście dołączyćdo tego przesłuchania, idę do klasy.

Niall obrócił się i udał w przeciwnym kierunku do tego, w którym miał się udać, biorąc pod uwagę to, gdzie miały być jego następne zajęcia. Liam pobiegł za nim z krzykiem. Miał nadzieję, że uda mu się go pocieszyć.

A Louis po prostu stał i się gapił, bo wiedział, że Niall kłamie.

Teraz wszystko co musimy zrobić to znaleźć kogoś kto to potwierdzi.

I zdawało się, że znał jednego lokowatego, który mógłby to dla niego zrobić.

~~~~~

- Przestań.

Zayn uniósł brew, spoglądając sponad ekranu telefonu, by spojrzeć na Harry'ego, rozwalonego do góry nogami na krawędzi swojego łóżka, po drugiej stronie pokoju.

- Przestań co?

To. – Harry skrzywił się, jego loki opadały uroczo na czoło. – Wyglądasz jakbyś starał się wyżuć dziurę w wardze. Przestań. To moja rzecz. Nie możesz kraść moich rzeczy.

- Nie masz na to patentu dupku. – Zayn wywrócił oczami w stronę swojego przyjaciela, spojrzał z powrotem na telefon i dokończył pisać smsa do Nialla, by sprawdzić co u niego. Blondyn wydawał się być… na uboczu, cały dzień. Zaynowi się to nie podobało, martwił się.

- Okay, poważnie, co się z tobą dzieje? – zapytał Harry i usiadł wciąż jednak się krzywiąc. – Jesteś… cichy i… nadąsany. I nie w swoim codziennym humorku ‘Oh jestem taki seksowny, spójrz na moje brwi’ czy coś.

- Brwi? – Zayn ostrożnie zamrugał w stronę przyjaciela. – Serio Harry. Brwi.

- Tak, brwi. Są spektakularnie zadbane, ładne i wyraziste. Ale nie zmieniaj tematu! – Harry zszedł z łóżka i rozwalił się teraz, dość przypadkowo, na Zaynie. – Powiedz mi co jest nie tak! Tylko jeden z nas może być poszkodowany i wydaje mi się, że mam zarezerwowany przywilej do tego gdzieś tak do kolejnego miesiąca!

- Jakbyś zasługiwał na te prawa. Powinienem je odwołać – parsknął Zayn, pstrykając Harry'ego w nos. – Promieniejesz. Cały cholerny czas. A wszystko przez Louisa. To chore i urocze.

- Hej! – Harry zarumienił się – Nie... Nie cały czas!

- Gówno prawda. – Uśmiechnął się i wygiął palce zanim zaatakował szczupłe boki Harry'ego. Uderzył dokładnie w najbardziej czułe na łaskotki miejsca. Harry wrzasnął w sposób zupełnie nie-męski i zaczął rzucać się na boki, a Zayn zaśmiał się z jego protestów.

Harry próbował wydostał się z uścisku Zayna, by uciec z dala od niego i jego palców. Zayn uśmiechnął się szeroko. Skumulowane w nim napięcie powodowane zamartwianiem się o Nialla i walką z rosnącymi uczuciami do blondyna, powoli się ulatniało, gdy wygłupiał się ze swoim przyjacielem. Skończyło się na tym, że Harry, zbyt się wiercąc, przez jeden zły ruch, spadł z kanapy na podłogę, ciągnąc ze sobą Zayna.

- Co wy dwaj robicie? – Głos Danielle zabrzmiał w pokoju gdy weszła ze śmiechem, niosąc butelkę picia i kubki. – Zostawiam was samych na kilka minut, a wy zamieniacie pokój w burdel. Wstydźcie się! Harry, co powiedziałby Louis?!

- Zamknij się! – syknął Harry, zrzucając z siebie Zayna z wypiekami na twarzy, uroczo się przy tym krzywiąc. Zayn i Danielle wybuchnę li śmiechem, gdy Harry pobiegł z powrotem w stronę łóżka, wskakując na nie i chowając twarz w poduszce. – Nienawidzę was obojga! – powiedział stłumionym głosem.

- Też cię kocham – zaćwierkała Danielle i usiadła na łóżku, kładąc przy tym picie na podłodze i wyciągając dłoń w stronę Zayna, by pomóc mu wstać. Złapał ją za rękę z wielkim uśmiechem na twarzy. Boże, kochał swoich przyjaciół. Zawsze udawało im się sprawić, że czuł się lepiej. Nawet jeśli nie mieli zielonego pojęcia, że coś było źle.

- Jest i nasz uśmiech – droczyła się Danielle szturchając lekko policzek Zayna. – Myślałam, że zgubiliśmy go gdzieś tam, w twoim cichym dumaniu.

Okay, więc może byli bardziej domyślni niż im przypisywał.

- Mówiłem ci, że jesteś wciąż zadumany!  - powiedział Harry podnosząc się i zerkając znad poduszki. Loki miał całe w nieładzie, policzki wciąż zaróżowione – To te brwi!

Dan spojrzała na niego lekko zaciekawiona i potrząsnęła głową z uśmiechem. – Oh Hazza.. Nie rozumiem jak to się stało, że zdałeś do następnej klasy. – Harry odpowiedział jej  wytknięciem języka. Zaśmiała się i sięgnęła dłonią, by poczochrać jego loki.

Harry zrobił dziwną minę, wciągając Danielle w kolejną rundę zaczepek. Zayn obserwował ich w ciszy z małym uśmiechem przyklejonym do twarzy. Nie mógł uwierzyć, że niemal odrazu poczuł się swobodnie, mimo, iż wcześniej był zamknięty w sobie i martwił się dziwnym zachowaniem Nialla.

Danielle dokuczała Hazzie, przyciskając go do łóżka i przebiegając palcami przez jego włosy, gruchocząc i chichocząc cały czas, gdy Harry próbował się uwolnić wykręcając się i wiercąc na tyle na ile pozwalały mu ruchy, by przypadkiem nie zrobić jej krzywdy. Zayn oglądał całą tą sytuację i nie mógł nic poradzić na to, że nagle się wyprostował i poczuł jak przepływa przez niego nagły impuls.

- Kocham Nialla – wyrzucił z siebie, troszkę głośniej niż zamierzał. Nie wiedział czego się spodziewać, ale reakcja jaką otrzymał na pewno nie była jedną z tych rzeczy.

Danielle jedynie na chwilkę przestała, a jej ręce wciąż znajdowały się zaplątane gdzieś w loki Harry'ego. Spojrzała na niego osobliwie, a Haz wywrócił oczami, spoglądając na niego ze swojej pozycji do góry nogami. – No raczej.

- Zayn, to dlatego jesteś taki markotny? – zapytała Danielle unosząc brew. Zayn skinął niepewnie, przygryzając dolną wargę i starając się rozszyfrować ich miny. Popatrzyli po sobie zanim Dani zgramoliła się z łóżka i oboje wdrapali się na miejsca obok Zayna.

Danielle rozłożyła się na udach przyjaciela, owijając ramionami jego szyję jak robiła to setki razy, podczas gdy Harry wysunął swe dłonie, by złapać Zayna w pasie. – Oh kochanie – zagruchotała, a jej loki połaskotały go po policzku.

- Domyśliliśmy się. Myśleliśmy, że masz już to przerobione – Harry wymruczał spokojnie w jego włosy, – Nie wiedzieliśmy, że trzymasz to wszystko w sobie. – Podrapał się po twarzy i ścisnął szczupłą talię Zayna. – Ciapku, to nie zdrowo.  

Zayn był przytłoczony serdecznością jaką go obdarzyli. Zaśmiał się słabo i bezradnie zatracił w tak znajomym i ciepłym uścisku. – Boże, kocham was. – Uśmiechnął się do nich szeroko i pochylił w stronę klatki piersiowej Harry'ego, przyciągając bliżej Danielle. – Pieprzyć waszych chłopców, Li i Lou na was nie zasługują.

- Hey, to nie mój chłopak! – powiedziała Danielle ściskając koniuszek nosa Zayna. Zamilknęła na wystarczająco długo, by Harry i Zayn zdążyli się wtrącić i bezczelnym tonem wydali z siebie krótkie  – Jeszcze nie! – dokładnie w tym samym czasie co ona. Znowu zanieśli się śmiechem.

Harry odczekał chwilę zanim wszyscy umilkną. – Wszystko będzie w porządku, Z – wymamrotał zmieniając nastrój na trochę poważniejszy. Starał się sprawić, że Zayn poczuje się pewniej, tak jak starał się on, gdy zaczęło się całe to przełamywanie lodów z Louisem, kilka miesięcy temu.

- Całkowicie – zadźwięczał głos Danielle, która zaraz po tym pocałowała go w policzek. – Niall cię ubóstwia. Wszystko będzie wspaniale!

Zayn nie wiedział jak oni to robili. Jak te proste, błahe rzeczy, których nie mogli być pewni, kte nie powinny być w stanie uspokoić go tak łatwo, rozproszyć ten stan, szalone uczucia, jednak to robiły. Udawało im się. I za to ich kochał.

Wtulił się w ich ramiona, uśmiechając się i w końcu czuł się wolny od tego okropnego  napięcia rozszarpującego go od środka. Myśli o Niallu opuściły jego umysł. – Kocham was – wymamrotał chowając twarz w zagłębieniu szyi Harry'ego.

Haz i Danielle posłali sobie zadowolone uśmiechy. Po to właśnie tu byli. Byli swoim ratunkiem. Takim, który gdy upadniesz, dosłownie podniesie cię na nogi. Wiedzieli jak czuł się Zayn, ale cieszyli się, że w końcu przyznał się do tego na głos.

Może teraz sprawy w końcu będą mogły ruszyć dalej.

Przez wzgląd na dobro Zayna i Nialla... mieli taką nadzieję.

~

*whipped – gdy chłopak jest zdominowany przez swoją dziewczynę i zamiast spędzać czas ze znajomymi jest na każde jej zawołanie i robi wszystko czego chce ona ; uznałam, że wystarczy ‘ciotowaci’, ale może się myliłam ;)

~ oryginał